Eindelijk op bezoek bij Alyssia!

Wanneer we op maandag 28 april 2014 op het vliegveld Zanderij landen, giet het van de regen. We zullen langer in het vliegtuig moeten blijven, want niemand komt met deze regen ongeschonden bij de aankomsthal aan. Al direct krijgen we te maken met de ´no spang´ mentaliteit; het duurt nog ruim een uur voordat wij door de douane zijn. Het is ook ruim een uur rijden naar ons appartement en wat we onderweg te zien krijgen, maakt ons allemaal stil. Houten hutjes met golfdakplaten. Naakt spelende kindertjes. Prachtige natuur. Klamme zinderende hitte. Links rijdend verkeer. Hindoestaanse tempels naast moskeeën. Brommers, roestende fietsen, wandelaars, allemaal op de ‘snelweg’. Onze taxichauffeur stopt bij een supermarkt die gerund wordt door Chinezen. Al vrij snel komt hij terug met een fles Parbo bier en 6 bekertjes. Welkom in Suriname! We worden er allemaal heel vrolijk van en het besef daalt langzaam in: We zijn in Paramaribo! Eindelijk!

We logeren de komende week in appartement XL van de Kolibrie! Het ziet er super uit, heel schoon en alles wat we nodig hebben , is aanwezig. Gelukkig op de slaapkamers ook een airco! Het wachten is op Alyssia en al gauw kunnen we haar in de armen sluiten. Heerlijk om haar weer te zien en wat is ze bruin! We merken al gauw dat ze hier helemaal in haar element is.

Omdat we maar een weekje blijven, hebben we voor alle dagen een druk programma: We gaan Paramaribo verkennen (palmentuin, gele houten kathedraal, Suriname rivier, lunchen bij Zus & Zo, waar een grote leguaan ons begroet, het Presidentieel Paleis en Onafhankelijksheidsplein, Fort Zeelandia met het herdenkingsteken van de decembermoorden). Tjonge, wat een indrukken!! We varen op de Suriname rivier en gaan naar Fort Nieuw Amsterdam waar een expositie is over de slavernij gemaakt door Jurgen Raymann en zijn dochter, hier zingt onze gids een slavenlied waar ik nog stil van ben, we varen verder naar de Commewijne rivier en bezoeken diverse plantages met hun prachtige koloniale huizen. Vele kippenvel momenten, ben me vaak bewust van mijn witte huid. We houden allemaal een kaaiman vast, brrr, en kleine en grote schildpadden. We krijgen een lunch op Plantage Frederiksdorp gemaakt door de vrouw van de eigenaar. Fantastisch! En lekker!! We genieten van de natuur, mooie planten/bloemen en bomen. We genieten van de hete zon en van onze gids Anthony! We zien doodskopaapjes in een kooi. Zwemmen in de Commewijne rivier, hebben de grootste lol en gaan dolfijnen spotten. Helaas hebben we die niet gezien, op 1 mei is (bijna) iedereen vrij en viert feest, waarschijnlijk de dolfijnen ook. We gaan naar de Colakreek, waar de weg ernaartoe onbegaanbaar is, genieten van het zonnetje en de kreek, we eten roti met kip. We laten foto’s maken in traditionele kleding van de verschillende bevolkingsgroepen van Suriname. Hilarisch! We rijden naar de jungle (Brownsberg) waar we de mooiste vlinders zien, felblauw gekleurd en als de vleugels dichtzijn zilver! Zo groot als je hand. Wauw! De natuur is hier adembenemend mooi. Lianen, Palmen, bloemen en heel veel hagedissen, boskonijnen, en jawel: slingerapen!! We komen bij twee prachtige uitkijkpunten op het Brokopondo meer. Waan- waanzinnig! Helaas glijdt Lenneke uit en verdraait haar knie en enkel. ’s Avonds gaan zij en ik dan nog even naar het ziekenhuis wat een hele ervaring wordt. Op de eerste hulp komt alles binnen en iedereen ziet elkaar. Zo lopen we door de zaal waar de ernstig gewonden binnen worden gebracht naar de röntgen. We zien open been wonden bij een kind, hoofdwonden, een dronken man die niet van Lenneke af kan blijven en een andere dronken man die op de grond gaat liggen, midden op het gangpad waar het personeel gewoon langsloopt. Gelukkig valt het met Lenneke mee, allemaal wel pijnlijk , maar niet gebroken. We liggen lekker en zo vaak mogelijk in de hangmatten bij het zwembad, we kopen er zelfs een voor thuis, dat wordt vast ruzie wie er in mag en voor hoe lang. We hebben de grootste lol om onze vaste taxi chauffeur, een superaardige man met een fantastisch accent dat we allemaal regelmatig nadoen, ohhhhhhh, ja toch, ja mannnnn.

Lenneke en ik mogen op onze laatste ochtend naar de Kennedy stichting. De school waar Alyssia stage loopt. Om 8 uur begint de school met het hijsen van de vlag en het zingen van het volkslied. Alweer een kippenvel moment, want de kinderen zingen niet, zij gebaren! Nadat de directrice en een juffrouw de kinderen hebben toegesproken , zoekt iedereen zijn/haar lokaal op. Nou, dat gaat me in een tempo! Tjonge , om half 9 liepen er nog juffen door de gang. Wij gingen iedere klas langs. Vanaf de kleuters t/m de pubers. Lenneke en ik waren het al gauw eens: hier heeft men geen stress , alles gaat relaxed en alles op zijn tijd, komt het nu niet, dan morgen wel. Geen roosters waar de leerkracht zich aan moet houden, maar 2 tot 4 kinderen per klas (ja echt!!). Heel schrijnend is dat alles beschadigd is: de tafels en stoelen, de kasten, kapot materiaal, geen poppenhoek, geen bouwhoek, vies oud speelgoed, kapot zeil op de grond, oude groene schoolborden. De school is afhankelijk van giften en donaties en dat valt niet altijd mee. Een ‘ dingetje’ dat mij voorlopig niet loslaat!

En dan is het moment daar: het afscheid. Wat een waanzinnige week hebben we gehad! Wat heb ik genoten van mijn kind dat zo duidelijk geniet in dat verre land (7693 km vanaf A’dam).
Nog 5 weken en dan komt ze thuis! Eindelijk!